In de afgelopen decennia heeft de Europese Unie (EU) geleden onder een duidelijke
vooringenomenheid, waarbij zij zichzelf definieerde als een speler met een "mission civilisatrice" ten
opzichte van "de rest". Het wordt echter steeds duidelijker dat de EU voor de uitdagingen staat om haar
rol niet langer te begrijpen en te herdefiniëren als "in het centrum", maar ook om de historische en
koloniale erfenissen te erkennen die het directe product zijn van een voorheen eurocentrische
wereldorde. Deze erkenning is nog dringender in de context van de buitenlandse beleidsvorming van de
EU, waarbij ook wordt gekeken naar de lidstaten als fundamentele actoren in dit proces. Dit
onderzoeksproject wil deze leemte opvullen door een conceptuele reflectie over het decentreren van het
buitenlands beleid bij de aanvang ervan, dat wil zeggen het proces van de voorkeurvorming van de
lidstaten, en op het niveau van het Europees buitenlands beleid. Het onderzoek richt zich op vijf lidstaten
(België, Frankrijk, Ierland, Italië en Malta) en kijkt naar hun voorkeursvorming in twee gevallen: de
vermelding van Hamas als terroristische organisatie in 2007 en de bevordering van genderrechten in
Egypte na 2015. Vervolgens wordt de heronderhandeling van deze preferenties op EU-niveau
geanalyseerd.