De veiligheid, duurzaamheid en robuustheid van betonconstructies hangt grotendeels af van de mate waarin haar (tijdsafhankelijke) constructieve gedrag nauwkeurig kan worden voorspeld. Hierbij is de ontwikkeling van geschikte modelleringstechnieken van het allergrootste belang. In discontinuïteitsgebieden, zoals gedrongen liggers, tandopleggingen, consoles en knopen, is de spanningsverdeling echter aanzienlijk niet-lineair. Bij het ontwerp of bij beoordeling maakt men doorgaans gebruik van staafwerkmodellen, spanningsvelden en kinematische modellen op basis van principes uit de bezwijkanalyse. Deze ontwerp- en beoordelingstechnieken leiden echter tot een conservatief (en daardoor soms oneconomisch) ontwerp en zijn bovendien in sterke mate deterministisch. Bovendien is er slechts beperkte informatie beschikbaar over hoe adequaat rekening kan worden gehouden met onzekerheden en is het niet duidelijk hoe deze onzekerheden het constructieve gedrag van discontinuïteitsgebieden beïnvloeden. Er is dan ook een probabilistische weging van mogelijke staafwerk- of kinematische modellen nodig, rekening houdend met verschillende onzekere spanningsverdelingen, en er moet een berekeningsmethode worden ontwikkeld gebaseerd op de constructieve veiligheid. Vervolgens kunnen voor deze discontinuïteitsgebieden vereenvoudigde partiële factoren worden afgeleid. Tot slot zal deze aanpak gevalideerd worden door experimenteel en numeriek onderzoek op twee veelvoorkomende constructie-topologieën.