In de jaren 2010 is Rusland veranderd in een steeds exclusievere en meer totalitair staat. Generatie P, Russen geboren na het einde van de Sovjet-Unie die onder Vladimir Poetins bewind politiek bewust werden, leven in een Rusland dat nauwelijks nog lijkt op het land waarin zij zijn opgegroeid. In plaats daarvan lijkt hun land alsmaar meer op de Sovjet-Unie, de staat waarin hun ouders zijn opgegroeid. Een deel van generatie P is niet het ideaalbeeld van patriottische burgers die de gepropageerde 'traditionele waarden' aanhangen. Zij hebben hun eigen ideeën over zichzelf, Rusland en de wereld. Terwijl jonge Russen die trouw zijn aan de staatsideologie worden aangemoedigd hun mening te geven om het staatsdiscours te versterken, worden degenen die het niet eens zijn met de huidige koers van Rusland het zwijgen opgelegd. Na WOII bevonden Sovjet jeugdsubculturen zich in een soortgelijke situatie. Zij gebruikten woordgebaseerde kunst als vorm van zelfexpressie in hun totalitaire staat. Nemen jonge, buitengesloten Russen van nu ook hun toevlucht tot woordgebaseerde kunst om hun meningen en ideeën te uiten? Lijkt hun gebruik van woordkunst als zelfexpressie op dat van de Sovjet-jongeren van na WOII, die ook onder een totalitair regime leefden? Wat zegt dit over het huidige totalitarisme in Rusland? Om deze vragen te beantwoorden onderzoekt dit project proza, poëzie en muziek van generatie P en vergelijkt dit met wat bekend is over de Sovjet-jongeren van na WOII.