Tijdens de Covid-pandemie dienden maatregelen genomen worden om de capaciteit van het gezondheidszorgsysteem te verhogen en meer selectief te richten op de behandeling van de patiënten die getroffen waren door Covid-19. Deze maatregelen veronderstellen een heroriëntatie van het gezondheidszorgsysteem, en in het bijzonder van de gezondheidszorginstellingen zoals ziekenhuizen en woonzorgcentra. Hiertoe dienden er zowel ten opzichte van de gezondheidszorgbeoefenaars als ten opzichte van de patiënten ingrijpende maatregelen genomen te worden. Zo werd in bijna alle landen zorgcapaciteit vrijgemaakt door het uitstellen van niet-dringende of niet-essentiële zorgen. Dergelijke maatregelen dreigen in conflict te komen met het recht op gezondheidszorg van zorgvragers en de professionele autonomie van gezondheidszorgbeoefenaars. Zij kunnen enkel opgelegd en afgedwongen worden mits een duidelijke juridische basis.

De studie wil een grondige en rechtsvergelijkende analyse maken van de mogelijkheden en de juridische basis voor de centrale aansturing en de coördinatie van gezondheidszorgsystemen en gezondheidszorginstellingen. Deze analyse zal uitgevoerd worden in het recht van zes Europese landen en aangevuld worden met een Europees- en internationaalrechtelijke analyse. Deze analyse wordt aangevuld met een empirische studie die toegespitst wordt op de Belgische gezondheidszorg waarbij een grondige bevraging (door middel van semigestructureerde interviews) zal uitgevoerd worden bij diverse betrokken actoren, zoals de verantwoordelijken voor de leiding van gezondheidszorginstellingen (vb. hoofdartsen en algemeen directeurs) en diverse verantwoordelijken van de overheidsinstellingen betrokken bij het gezondheidsbeleid.

Op basis van de rechtsvergelijkende studie en de bevraging bij de gezondheidsactoren zullen aanbevelingen geformuleerd worden voor een mogelijke actualisering of verbetering van het normatief kader.