Respons inhibitie (RI), verwijst naar het vermogen om acties te onderdrukken wanneer deze niet langer nuttig zijn. Tegelijkertijd is het een cruciale functie voor adaptief gedrag in voortdurend veranderende omgevingen. Logischerwijs is RI niet meer weg te slaan uit cognitief en gedragsmatig dieronderzoek. Echter, dit onderzoek heeft zich gefocust op het toeschrijven van individuele verschillen in taakperformantie aan ongrijpbare cognitieve constructen, zonder duiding te geven aan de onderliggende mechanismen. In dit project ga ik empirisch werk bij vogels combineren met een theoretisch kader van RI gegrond in wetenschappelijk onderzoek bij mensen. Bijgevolg, veronderstel ik dat pertinent onderliggende mechanismen van RI aanwezig zijn in een verscheidenheid van diersoorten. Ten eerste, zal ik me focussen op twee fundamentele processen die een direct rol spelen in inhibitie namelijk, stopsignaal detectie en het implementeren van de stop-actie. Ten tweede, zal ik onderzoeken of individuen ook kunnen leren om visuele cues en contexten te linken met stoppen. Tot slot, zal ik dit zopas gevormde theoretische kader van stoppen bij vogels gebruiken om de neuromodulerende effecten van serotonine, dopamine en noradrenaline op subcomponenten van RI na te gaan. Bijgevolg, zal dit project het eerst coherente neuro-cognitieve model van stoppen tot stand brengen binnen dieren (vogels).