"Kallirhoe" van Chariton is waarschijnlijk de vroegste van de zogenaamde Oudgriekse romans, geschreven rond de 1e eeuw n.C. De geleerde consensus is dat de tekst weinig sporen heeft nagelaten in de latere literatuur en dat het de oudheid per toeval heeft overleefd. Toch suggereren zowel het materiële bewijs voor de tekstoverlevering als literaire allusies die in recente studies zijn gevonden, dat de roman meer invloed heeft gehad dan aangenomen. Dit is echter nog niet systematisch onderzocht en de gevolgen voor het vakgebied zijn nog onduidelijk. Dit project brengt de eerste globale analyse van Kallirhoe's receptie in Griekse teksten uit het eerste millennium. Het zal nieuwe allusies op de tekst identificeren in een gevarieerde reeks genres uit de postklassieke literatuur: fictionele brieven, laatantieke epiek, Byzantijnse hagiografie en latere romans. Die zullen een nieuw begrip opleveren van de ontwikkeling en vroege receptie van de antieke roman. In plaats van de lineaire visie op het genre te bevestigen die door de meeste wetenschappers wordt verondersteld, suggereert Kallirhoe's receptiegeschiedenis dat latere lezers de roman begrepen als een diverse en flexibele literaire vorm. Op die manier wil dit project niet alleen de huidige wetenschappelijke consensus over de verwaarloosbare invloed van de roman definitief ontkrachten, maar ook nieuw inzicht bieden in de geschiedenis van de Europese roman als genre in en na de klassieke oudheid.