Dit doctoraatsproject focust op de ontwikkeling van innovatiepotentieel bij werknemers. Onder innovatiepotentieel begrijpen we de nodige kennis om innovatieprocessen tot een succesvol einde te brengen. Deze kennis kunnen we opdelen in expliciete (declaratieve) kennis en impliciete (procedurele) kennis (Polanyi, 1958). In dit opzicht richten bestaande trainingsvormen in organisaties zich vooral op de ontwikkeling van expliciete kennis. Dit komt immers doordat de ontwikkeling van impliciete kennis het toepassen in de praktijk vraagt en lijkt enkel via een tijdrovend proces door het leren op basis van ervaring en het samenwerken met experts te kunnen worden bereikt (Nonaka, 1994). In de context van innovatie vormt de ontwikkeling van impliciete kennis een bijzonder moeilijke uitdaging voor organisaties (Ribeiro, 2013). Gezien de complexiteit en de risico’s verbonden aan innovatieprocessen is het niet vanzelfsprekend om onervaren werknemers voor te bereiden op een rol hierbinnen. Innoveren wordt hierdoor voor organisaties een risicovolle aangelegenheid en de ontwikkeling van medewerkers hierin is een tijdrovend proces. De centrale probleemstelling in dit doctoraatsproject, is de volgende: Hoe kunnen we het innovatiepotentieel (impliciete kennis) van werknemers op een tijdsefficiënte manier via training ontwikkelen? Dit project heeft als doelstelling om een nieuwe trainingsvorm te ontwikkelen, namelijk simulatietrainingen, waardoor werknemers
impliciete kennis over het innovatieproces zouden kunnen ontwikkelen. Bijzonder aan de simulatietraining is dat deze voortbouwt op simulaties uit simulatietests die gebruikt worden om het potentieel van kandidaten in te schatten in selectieprocedures (Motowido, Dunnette, & Carter, 1990).