De ontwikkeling van de waterstofeconomie vereist metalen die adequaat kunnen presteren in contact met waterstof. Waterstofopname in een metaalrooster, waar het kan interageren met beschikbare defecten, kan echter leiden tot een plots en volledig verlies van ductiliteit, een fenomeen gekend als waterstofverbrossing. Begrijpen hoe scheurinitiatie en groei vermeden kan worden is essentieel om een verbetering van de breukweerstand te verkrijgen. De lage waterstofdiffusie van een kubisch vlak gecentreerd rooster werd lange tijd aanzien als de heilige graal om waterstofgerelateerde breuk te voorkomen. Echter, door de hoge oplosbaarheid en mogelijke transformatie tot α’-martensiet, kan waterstoffalen nog steeds plaatsvinden. In het algemeen behoren multifase staalsoorten met een fractie austeniet tot de meest veelbelovende. Een verhoogde ductiliteit wordt hier bekomen door het transformatie-geïnduceerde plasticiteitseffect. Echter, de waterstoftrapping is nog steeds onduidelijk. Gemeenschappelijk werk heeft aangetoond dat gelijktijdige waterstofoplading en mechanische kracht restausteniet in staat stelt waterstof diep vast te houden. Enerzijds kan de mechanische kracht bestaande defecten beschikbaar maken, anderzijds kan het gecombineerd effect leiden tot een hogere defectdensiteit. We beogen om de waterstof/defect interactie en diens effect op de verbrossing te begrijpen vanuit een gecombineerde experimentele/numerieke aanpak door middel van een specifiek ontworpen modellegering.