De veroudering van de bevolking leidt tot een groeiende behoefte aan nieuwe technologieën om weefsels te herstellen om defecte organen te vervangen. Momenteel wordt weefselherstel ofwel uitgevoerd door autologe grafts ofwel door transplantatie van overleden donoren, wat problemen veroorzaakt met immuunafstoting van organen. Bovendien is de geringe beschikbaarheid van donororganen niet langer in lijn met de steeds toenemende vraag naar nieuwe weefsels. De belangrijkste uitdaging van weefseltechnologie is het oplossen van de problemen van orgaantekorten door chirurgen te voorzien van functionele substituten die in vitro zijn ontwikkeld. Het principe is gebaseerd op:

    De gepersonaliseerde ontwikkeling van tijdelijke polymeermatrices die celkolonisatie en weefselontwikkeling mogelijk maken met minimale inflammatie;
    De biocompatibiliteit van de polymeren die gebruikt worden bij de ontwikkeling van het weefsel;
    De structurele kenmerken (porositeit/interconnectiviteit van de poriën) en de mechanische kenmerken (elasticiteit/weerstand) spelen een uiterst belangrijkerol in de celontwikkeling en weefselintegratie.