Bij de overgang van de EU naar een groene economie met de EU Green Deal is de kwestie van rechtvaardigheid en eerlijkheid een hoeksteen geweest. De ernst en omvang van de klimaatsituatie vragen om een gezamenlijke actie. Volgens Horn en Sapir is het voor een effectieve wereldwijde samenwerking op klimaatgebied "even belangrijk dat [het klimaatbeleid] als eerlijk wordt ervaren betreffende de internationale verdeling van kosten en baten die het met zich meebrengt". Ondanks de EU concrete resultaten in haar pogingen om de klimaatinspanningen te bundelen, is haar optreden als voorvechter van klimaatrechtvaardigheid ambivalent. Er is een aanzienlijke hoeveelheid literatuur uit de politieke filosofie, de moraalfilosofie en de klimaatethiek die aangeeft wat we als rechtvaardig kunnen beschouwen bij de verdeling van de kosten en baten van het klimaatbeleid. Deze literatuur heeft zich toegespitst op twee kernbeginselen van klimaatrechtvaardigheid die ook de Overeenkomst van Parijs normatief hebben beïnvloed: de vervuiler betaalt en het draagkrachtbeginsel. Er is echter weinig tot geen onderzoek gedaan waarin de beleidspraktijk van de EU aan deze beginselen is getoetst. Dit onderzoeksproject wil tegemoet komen aan deze leemte door een systematische toetsing van drie recente EU klimaatbeleidsmaatregelen aan de beginselen van klimaatrechtvaardigheid voor te stellen. De vraag is: in hoeverre sluit de EU Green Deal aan bij het beginsel dat de vervuiler betaalt en het draagkrachtbeginsel?