Type-2 diabetes is een groot en wereldwijd probleem en lichaamsbeweging vormt een belangrijke schakel voor preventie. Het risico om insulineresistentie te ontwikkelen verschilt sterk tussen personen. Een mogelijke factor hiervoor is de samenstelling van skeletspieren. Die bestaan uit een heterogeen weefsel van snelle en trage spiervezels. Een gemiddelde spier bevat even veel trage en snelle vezels, maar sommige individuen hebben dominant trage of snelle spieren (= myotypes). Snelle vezels hebben indrukwekkende snelheidsprofielen, maar vertonen beperkte insulinegevoeligheid. Dit leidt tot de vraag: ‘Is insulineresistentie de zware tol voor snelheid?’ Dit project wil de rol van interindividuele diversiteit in spiersamenstelling op insulineresistentie onderzoeken.

Met behulp van onze nieuwe niet-invasieve methode om myotypes te bepalen, kunnen we dit nu met een grote statistische power bekijken. De resultaten kunnen zo de preventie van type-2 diabetes verbeteren.