Dit doctoraat beantwoordt een lacune binnen de literatuur rondom het neo-patrimoniale paradigma, dat niet toelaat de verticale relaties van macht en vertegenwoordiging in de Afrikaanse politiek te vatten. Het onderzoek wil daarom de relaties tussen politieke partij en de staat onderzoeken, hierbij steunend op Bourdieu’s veldtheorie en gebruik makend van de casus DR Congo. Het onderzoek wil de centrale hypothese toetsen dat het samengaan van de machtspartij met de staat structureel leidt tot de onmogelijke autonomie van het politieke veld ten opzichte van het machtsveld. Het doctoraat beoordeelt de voorwaarden voor dergelijke "autonomie", door de structurele beperkingen te ontrafelen die ten grondslag liggen aan het voortbestaan van het bestaande staatspartij-model in de DRC, dit ondanks de introductie van een meerpartijenstelsel en drie nationale verkiezingsrondes, en met nieuwe verkiezingen gepland in 2023. Het project onderzoekt de verankering van de partij aan de macht in de samenleving waaruit zij voortkomt, en het systeem van herverdeling van de middelen dat zij biedt. Dit brengt het doctoraat ertoe de operationele hypothese te testen dat verkiezingen in bepaalde omstandigheden ondemocratische machtspraktijken in stand kunnen houden in plaats van democratie te bevorderen.