Dit onderzoek bestudeert de koloniale huisvestingspolitiek en koloniale domestieke cultuur in de stad Semarang, Centraal Java, Indonesië, tussen 1900 en 1942, via (1) een diepgaand historisch onderzoek met bijzondere aandacht voor (visueel) bronnenmateriaal; en (2) een mobilisering van het koloniale archief, in samenwerking met lokale partners. Het gaat na in welke mate culturele en morele overtuigingen beleidsmakers en bouwers ertoe bewogen op verschillende schaalniveaus 'grenzen' binnen het koloniale territorium te installeren, van het stedelijke tot het interieur van het huis, en belicht tegelijk de onderhandeling ervan door een veelheid aan gebruikers. Door het mobiliseren van nieuwe vormen van cartografie en hertekening, maquettebouw, fotografie en film -experimentele visuele strategieën ontleend aan de architectuur- en kunstpraktijk - worden deze (on)zichtbare grenzen blootgelegd. Door enerzijds aandacht te geven aan de intrinsieke, en soms conflictueuze, relatie tussen dominante culturele en morele waarden en de gebouwde omgeving, en, anderzijds, aan de meer 'rommelige' praktijken van bewoning en gebruik die vaak zulke grenzen overschrijden, vult dit onderzoeksvoorstel een belangrijke leemte in de huidige studies naar Nederlandse koloniale architectuur. De specifieke kenmerken van de Nederlandse koloniale situatie worden bestudeerd door een confrontatie met de (ver)innerlijk(t)e grenzen in andere koloniale contexten, in het bijzonder die in voormalig Belgische Congo.