Uitgaande van de stelregel dat 'niets kan begrepen worden zonder de context', wil dit onderzoeksproject doen wat zelden gebeurt in de studie van de boeddhistische literatuur. Met dit doel voor ogen, hanteert dit project een ambitieuze methodologie door een verband te leggen tussen archeologische, kunsthistorische, epigrafische en tekstuele bronnen in het Noordwesten van India (Oost-Afghanistan en Pakistan) rond het begin van de gangbare tijdrekening. Door zich te concentreren op het genre van boeddhistisch verhaal dat avadāna heet en dat in verschillende boeddhistische talen, waaronder het Chinees, het Gāndhārī en het Sanskrit bestaat, voert het een systematische discursieve en sociologische analyse uit om te bepalen hoe het genre functioneerde als een centraal medium van propaganda bij het verspreiden van ideologieën en praktijken. Verschillende avadānas zijn uniek binnen het boeddhistische tekstuele corpus omdat ze zichzelf proberen te lokaliseren in de geschiedenis van een deze regio. Desalniettemin hebben ze relatief weinig aandacht gekregen binnen de wetenschap, paradoxaal genoeg omdat ze in de Europese wetenschap van de 19e en de 20e eeuw pejoratief als 'propaganda' werden bestempeld. Aansluitend bij nuances die zijn ontwikkeld in recentere theoretische studies over propaganda, suggereert dit project daarentegen dat de categorie van het grootste nut is. Het opent nieuwe wegen voor onderzoek en dwingt ons avadāna’s te beschouwen als contextueel omschreven literatuur.