Responsinhibitie is het vermogen om acties te stoppen als deze niet langer meer nuttig zijn. Het is één van de cruciale, cognitieve functies dat gedrag adaptief en doelgericht maakt. Responsinhibitie kan omschreven worden als een ‘race’ tussen twee reacties: de actie uitvoeren (go-reactie) en de actie inhiberen (stopreactie). Tot dus ver is er veel onderzoek gedaan naar hoe lang het duurt om een actie te inhiberen. Hierbij werd echter een cruciaal element van responsinhibitie over het hoofd gezien: het feit dat de stopreactie soms niet wordt geactiveerd (stop-fout). Recent onderzoek suggereert echter dat deze fouten een fundamenteel element van responsinhibitie zijn (en doelgericht gedrag op zich), maar het is nog onduidelijk hoe ze precies ontstaan. In dit project ga ik dit onderzoeken. Ten eerste zal ik de computationele modellen, die nodig zijn om stop-fouten te identificeren, sterk verfijnen. Ten tweede zal ik stop-fouten onderzoeken vanuit een breed cognitief theoretisch kader waarin responsinhibitie omschreven wordt als een reeks van opeenvolgende processen die zich op verscheidene tijdschalen afspelen. Ik ga gebruik maken van EEG-pupillometrie om zowel de basisprocessen (signaaldetectie en responsselectie) als twee belangrijke elementen die deze processen beïnvloeden (proactieve controle en gedachtedwalingen) te onderzoeken. Dit samen zal de werking van een cruciaal, maar tot dus ver vergeten, element van adaptief gedrag eindelijk blootleggen.