In tijden van groeiend wantrouwen tussen (potentiële) coalitiepartners, kunnen parlementen bijdragen tot stabiele bestuurscoalities. Hoewel ze vaak worden gezien als zwakke actoren, zijn parlementen belangrijke arena's waar coalitiepartners conflicten kanaliseren en elkaar controleren. Door parlementaire controle (e.g. het gebruik van parlementaire vragen) kunnen meerderheidspartijen ervoor zorgen dat ministers compromissen uitvoeren in plaats van 'af te drijven' naar zijn/haar geprefereerde beleidsposities. Dit project beoogt onze kennis over (1) het belang, (2) de motivaties en (3) de condities van parlementaire controle tussen meerderheidspartijen te verbreden. De focus op België is theoretisch relevant, ten eerste, omdat het een 'least-likely case' is wat betreft de prevalentie van controle tussen coalitiepartners, door de collectieve aard van regeringsbesluitvorming en de zwakke positie van het parlement. Ten tweede, het unieke, gesplitste partijsysteem laat ons toe te onderzoeken of controle enkel beleidsmatige of ook electorale doelen dient. Ten derde, procedurele verschillen tussen het federaal en het Vlaams parlement staan toe (on)gunstige condities voor controle bloot te leggen (met een focus op de rol van commissievoorzitters). Met behulp van kwantitatieve analyses, aangevuld met diepte-interviews, zal dit project belangrijke bijdragen leveren tot de literatuur rond parlementen en coalities, die bovendien uiterst relevant zijn vanuit maatschappelijk oogpunt.