Strategische planning is niet meer weg te denken uit hedendaagse publieke organisaties. Deze managementbenadering gericht op het vinden van een fit tussen een organisatie en haar omgeving, behoort zowat tot de standaard gereedschapskist van publieke managers en beleidsmakers wereldwijd. De populariteit van strategische planning kan gelinkt worden aan de veronderstelling dat het leidt tot betere prestaties. Bewijs hiervoor werd gevonden in klassieke publieke organisaties. Critici betwijfelen echter of het ook werkt in complexe, grensoverschrijdende publieke entiteiten. Onderzoek hiernaar werd tot dusver nog niet gevoerd. Bovendien is ook weinig geweten over ‘hoe’ precies aan strategische planning moet worden gedaan opdat het tot positieve resultaten leidt. Deze twee tekortkomingen in bestuurskundig onderzoek worden aangepakt in de context van internationale publieke administraties (IPAs). Door hedendaagse globale problemen als ongelijkheid en veranderende economische en militaire relaties worden IPAs steeds relevanter. Tegelijk is weinig geweten over hun interne werking en de managementpraktijken die ze hanteren. Aan de hand van een systematisch literatuuronderzoek en 3 kwalitatieve proces studies in de Europese Commissie, het Secretariaat van de OESO en het Internationaal Secretariaat van de NAVO, streef ik ernaar een theorie van strategische planning in IPAs te ontwikkelen die helpt te begrijpen hoe strategische planning nuttig kan zijn - of niet - in dergelijke contexten.