Vele Europese landen hebben gespecialiseerde arbeidsgerechten opgericht voor de beslechting van individuele arbeidsgeschillen. Tot nu toe is nauwelijks aandacht besteed aan het feit dat de meeste van deze systemen dezelfde roots hebben: de Franse conseil de prud’hommes. Deze instantie werd ingevoerd door Napoleon in 1806 en heeft zich verspreid doorheen heel Europa. Deze wijde verspreiding is nog nooit in kaart gebracht, laat staan geanalyseerd. Nochtans zou dit bijzonder waardevol zijn. Vooreerst kan een beter inzicht in de ontwikkeling van arbeidsgerechten bijdragen tot het debat over hun hervorming of afschaffing. Ten tweede biedt de verspreiding van de conseil de prud’hommes een unieke mogelijkheid om het verschijnsel van legal transplants beter te leren begrijpen. Al een halve eeuw staat in de rechtsleer ter discussie welke factoren de overplaatsing van een rechtsregel of -instelling naar het buitenland bevorderen of belemmeren. Aangezien op heden geen bevredigend antwoord is gegeven, kan een empirische studie van de casus van de conseil de prud'hommes soelaas bieden. De conseil is hiervoor bij uitstek geschikt, aangezien vooral scepsis is gerezen over het potentiële succes van legal transplants m.b.t. arbeidsrecht. Om deze doelstellingen te bereiken zal het onderzoek de verspreiding van de conseil de prud'hommes in Europa in kaart brengen en de invoering en evolutie in een selectie van landen (Frankrijk, België, Duitsland, Nederland en Luxemburg) in detail vergelijken.