Dans wordt traditioneel gelinkt aan geïdealiseerde lichamen. Een recente stroming in theorie en praktijk vertrekt van mogelijkheden (i.p.v. gebrek) van non-normatieve lichamen. Het creëert zo nieuwe paden in dans en bekritiseert scripts die voorschrijven hoe lichamen kunnen/moeten bewegen, eruitzien, en (h)erkend worden als menselijk. Ik bestudeer hoe ontmoetingen door dans (de beleving van) andere lichamen affecteren en door deze lichamen geaffecteerd worden. Centraal zijn als disfunctioneel gepercipieerde lichamen (door beperking, ziekte, ouderdom, gewicht), waardoor (verkenning en beleving van) het lichaam als bron van plezier en creatie verdwijnt. Ik benader deze in generatieve termen en problematiseer benaderingen van beperking (leidend tot niet-(h)erkenning en exclusie). Theoretisch en overkoepelend beoog ik de conceptualisering van lichamen als velden van potentieel en beperking in dans. Socio-cultureel verkent en herschrijft het project individuele en collectieve belevingen van lichamelijk verschil in dans. Methodologisch verken ik toegang tot belichaamde kennis. Ik doe dit a.d.h.v. een kunstgeïnformeerde studie met choreografen over poëzie van variatie; een kunstgebaseerde etnografische studie waarbij mensen in een danslabo hun lichaam ont-moeten in intra-actie met anderen, leidend tot reflectie en mogelijk transformatie van hoe zij hun lichaam beleven en bewegen; een collectieve biografie om het andere lichaam te conceptualiseren als “disability-and-possability”.