Sinds de jaren 90 zijn veel Latijns-Amerikaanse auteurs de kroniek gaan hanteren om een van de meest schrijnende problemen op hun continent aan te kaarten: gendergeweld. Volgens de Verenigde Naties is Latijns-Amerika, afgezien van oorlogszones, een van de dodelijkste regio’s voor vrouwen. Het genre van de kroniek, een mix van journalistiek en literatuur, is momenteel toonaangevend in Latijns-Amerika. Kroniekschrijvers beweren een alternatief te bieden voor de hegemonische discoursen van de staat en de grote mediaconcerns, die sociale problemen zoals gendergeweld weergeven op een manier die vaak sensationeel of stigmatiserend is voor de slachtoffers. Tot nu toe bestaat er weinig doorgedreven onderzoek naar het discours van de kroniek over gendergeweld. Via een selectie van hedendaagse kronieken (1994-2015) over gendergeweld in drie Latijns-Amerikaanse landen (Argentinië, Mexico en Colombia), wil ik belichten hoe de kronieken gendergeweld problematiseren en contextualiseren. Ik zal de strategieën beschrijven die worden gebruikt om het geweld weer te geven en bestuderen op welke wijze kroniekteksten en het genre in het algemeen als contrahegemonisch worden gekaderd. Zodoende, zal mijn vergelijkende analyse het huidige begrip van de hedendaagse literaire productie in Latijns-Amerika aanzienlijk vergroten en theoretische inzichten in het genre van de kroniek verschaffen.