Ontwikkelingsstotteren is een multidimensionale neurologische spraakontwikkelingsstoornis die gekenmerkt wordt door herhalingen, verlengingen en blokkeringen. Als ontwikkelingsstotteren chronisch wordt, heeft het dikwijls een nadelige psychosociale impact, wat kan leiden tot ongunstige academische, emotionele, sociale en beroepsmatige gevolgen. Recente studies hebben aangetoond dat emotionele reactiviteit en regulatie belangrijke factoren zijn bij het ontstaan, de ontwikkeling en/of de chroniciteit van stotteren. De huidige doctoraatsstudie zal leiden tot nieuwe inzichten in de specifieke rol van emotionele reactiviteit en regulatie op de frequentie en types van stottermomenten, alsook secundair gedrag. Meer specifiek wordt onderzocht in welke mate oudergerapporteerde emotieregulatiestrategieën, psychofysiologische indicatoren tijdens een stresstest en dagelijkse variaties in emoties, gemeten met een draagbaar toestel, gerelateerd zijn aan de overte (zichtbare) en coverte (onzichtbare) stottersymptomatologie. De hypothese is dat kinderen die stotteren, in vergelijking met kinderen die niet stotteren, hogere niveaus van emotionele reactiviteit en lagere niveaus van emotionele regulatie vertonen, zowel in een experimentele omgeving als in de dagelijkste thuisomgeving. Verder is de hypothese dat kinderen die stotteren met hogere niveaus van emotionele reactiviteit en lagere niveaus van emotionele regulatie meer overte en coverte stottersymptomen vertonen.