De veiligheid en duurzaamheid van betonconstructies hangen grotendeels af van de mate waarin het (tijdsafhankelijke) constructieve gedrag nauwkeurig kan worden voorspeld. Hierbij is de ontwikkeling van geschikte modelleringstechnieken cruciaal. In discontinuïteitsgebieden, zoals gedrongen liggers en tandopleggingen, is de spanningsverdeling echter aanzienlijk niet-lineair. Bijgevolg maakt men bij het ontwerp of beoordeling van constructies vaak gebruik van staafwerkmodellen en spanningsvelden op basis van de statische methode uit de bezwijkanalyse. Deze technieken leiden echter tot een conservatief en soms oneconomisch ontwerp en zijn bovendien in sterke mate deterministisch. Daarnaast is er weinig informatie beschikbaar over hoe adequaat rekening te houden met onzekerheden, met name bij degradatie, noch hoe deze het constructieve gedrag in discontinuïteitsgebieden beïnvloeden. Er is dan ook een probabilistische weging van mogelijke staafwerkmodellen nodig, rekening houdend met verschillende onzekerheden, en er moet een berekeningsmethode worden ontwikkeld gebaseerd op de constructieve veiligheid. Speciale aandacht is nodig voor een verschuiving in het faalmechanisme t.g.v. de tijdsafhankelijke degradatie. Vervolgens kunnen voor deze discontinuïteitsgebieden vereenvoudigde partiële factoren worden afgeleid. Tot slot wordt deze aanpak gevalideerd door experimenteel en numeriek onderzoek gebaseerd op data uit literatuur en experimenten uitgevoerd in het Magnel-Vandepitte laboratorium.