De mitochondriën zijn onlosmakelijk verbonden met het proces van veroudering. Of het nu door het vrijkomen van reactieve zuurstof species (ROS), peptidergische signalen of anderszins is, mitochondriale signalering kan de levensduur en gezondheid in een veelheid van diersoorten krachtig verbeteren. Ondanks de duidelijke en centrale rol van de mitochondriën in het moduleren van veroudering, blijven er nog veel open vragen over hoe deze signalering precies plaatsvindt. Bijvoorbeeld, vele knooppunten in het mitochondriale ROS signaleringsnetwerk blijven ongeïdentificeerd. Nog opmerkelijker is het gebrek aan kennis over mitochondriale peptidergische signalering, omdat de betrokken peptiden gecodeerd zijn in kleine niet-canonieke coderende sequenties, en dus oorspronkelijk uitgesloten waren van gen-zoekopdrachten. Recente
bevindingen hebben echter aangetoond dat deze kleine mitochondriale peptiden een bijna volledig onontgonnen bron van potentiële verouderingsmediatoren vormen. Hier zullen we gebruik maken van de kleine nematode Caenorhabditis elegans, één van de meest populaire modelorganismen voor verouderingsonderzoek, om een functioneel kader op te bouwen voor mitochondriale regulatie van gezonde veroudering, met een focus op signaaltransductie via peroxiredoxines en kleine peptiden. Om dit te bereiken zullen we een verscheidenheid aan moleculaire, bio-informatica en functionele fenotyperingstechnieken gebruiken om verschillende aspecten van dit kader te testen. Samen zal dit onze fundamentele kennis verbeteren van hoe mitochondriale signalisatie veroudering beïnvloedt, terwijl we tegelijkertijd het ontluikende veld van kleine mitochondriale peptiden exploreren.