Kustduinen zijn van internationale waarde voor de biodiversiteit. Ze vormen de belangrijkste natuurlijke verdediging tegen de stijgende zeespiegel en extreme overstromingen. Ze ontwikkelen zich door ecologische interacties tussen zandfluxen en plantengroei. Deze plant-zand feedback bepaalt de duinontwikkeling over de hele successiegradiënt: op het hoogstrand ontstaan kortlevende schaduwduinen als gevolg van vloedmerkplanten, die op hun beurt verdere embryonale duinontwikkeling faciliteren. Het voorkomen van helmgras leidt dan uiteindelijk tot de vorming van hogere voorduinen. Aangezien deze duinen zich ook onder invloed van getijden en golven ontwikkelen, zijn het dynamische structuren die de stijgende zeespiegel meevolgen. Er is een groeiende belangstelling voor op-natuur-gebaseerde oplossingen om de gevolgen van klimaatsverandering aan te pakken. De aanleg van "hybride duin-dijksystemen", waarbij duinen worden gebouwd met zandfixerende vegetatie, zou een veelbelovende oplossing zijn om kustregio's te beveiligen tegen overstromingen en stormen. In dit onderzoeksvoorstel wordt onderzocht hoe duinen zich ontwikkelen in functie van eolische zandfluxen, plantenbedekking, -eigenschappen en hun ruimtelijke verspreiding. Dit zal worden uitgevoerd door een combinatie van veldonderzoek, experimenten en teledetectie. Door een bestaand model te parametriseren zullen deze resultaten worden vertaald naar een praktisch instrument voor ruimtelijke planning aan de kust en kustengineering.