Dit project onderzoekt vijf hervertellingen van het oude Indische epos Mahābhārata. De helden van dit epos zijn bijzondere rolmodellen geweest voor heersers in Zuid-Azië, tot op de dag van vandaag. Sommige onderzoekers beschouwen de compositie van één van deze vijf teksten, de Pāṇḍavcarit, in oud Hindi, aan het hof van Rajput Gwalior (15e E) als een bewijs van een groeiend hindoe cultureel bewustzijn, tegenover de Islam. De andere vier Mahābhārata hervertellingen, geschreven in precies dezelfde omgeving en periode, door jains, leden van een minderheidsreligie verwant aan het boeddhisme, in een Laatmiddelindische literaire taal, worden tot dus ver genegeerd in dit discours. Door deze vijf hervertellingen te vergelijken en te evalueren binnen hun historische en socio-culturele context, met bijzondere aandacht voor de emotionele registers aanwezig in deze teksten, wil dit project de aanname van hindoe-moslim vijandigheid in Mahābhārata hervertellingen nuanceren.