Volgens UNESCO bezit onze planeet enkele honderden miljoenen uren aan audiovisuele archieven. Deze archieven verliezen evenwel continu hun kwaliteit. Daardoor wordt het zeer vlug onmogelijk om ze terug af te spelen, tenzij de inhoud wordt overgezet op een modern digitaal medium. Het probleem zit vooral in het zelfvernietigende vermogen van het opslagmateriaal als gevolg van zijn chemische samenstelling, en beperkt zich niet tot het oudste materieel; ook bij materiaal dat niet ouder is dan twintig jaar is het kwaliteitsverval al ingezet. Volgens Richard Wright van de BBC zal 40% van het bestaande materiaal aan de huidige ratio van digitale archivering verdwenen zijn in 2045. Analoge films en video's behoren anderzijds tot het kwetsbaarste erfgoed dat er is. Het zorgvuldig bewaren van de digitale afgeleiden is dus van het grootste belang om het materiaal voor toekomstige generaties beschikbaar te houden.