Ontwikkelingsstotteren is een neurologische spraakstoornis die gekenmerkt wordt door herhalingen, verlengingen en blokkeringen. Als ontwikkelingsstotteren chronisch wordt, heeft het vaak een nadelige psychosociale impact, wat leidt tot nadelige academische, emotionele, sociale en beroepsmatige gevolgen. Recente studies hebben aangetoond dat emotionele reactiviteit en regulatie een belangrijke rol kunnen spelen in het ontstaan, de ontwikkeling en/of de chroniciteit van stotteren. Het huidige doctoraatsproject zal leiden tot nieuwe inzichten in de specifieke rol van emotionele reactiviteit en regulatie in de frequentie en types van stottermomenten en secundair gedrag. We zullen nagaan in welke mate door ouders gerapporteerde emotieregulatiestrategieën, psychofysische indicatoren tijdens een stresstest en dagelijkse variaties in emoties, gemeten met een wearable, gerelateerd zijn aan de overte en coverte stottersymptomen. De hypothese is dat kinderen die stotteren, in vergelijking met kinderen die niet stotteren, een hogere emotionele reactiviteit en lagere emotionele regulatie vertonen, zowel in een experimentele omgeving als in de dagelijkse thuisomgeving. Daarnaast veronderstellen we dat kinderen die stotteren met een hogere emotionele reactiviteit en lagere emotionele regulatie meer overte en coverte stottersymptomen vertonen.