Gevestigde biodosimetrische methoden omvatten de bepaling van dicentrische chromosoomfragmenten en de vorming van micronuclei. Hiervoor worden lymfocyten uit het perifere bloed geteld onderzocht. Tot op heden zijn deze cytogenetische veranderingen gebruikt om individuele doses te schatten. Acute stralingsschade, gesubsumeerd onder de term acute stralingsziekte (ARS), is gebaseerd op plotseling massaal celdood, opeenvolgend verlies van orgaanfunctie en de betrokkenheid van vele organen, inclusief niet-bestraalde organen, als gevolg van de stralingsgeïnduceerde systemische ontstekingsreactie. Vier ARS-ernstniveaus werden gedefinieerd door een Europees consortium van deskundigen en clinici (METREPOL). De ernst bepaalt de prognose en therapie. Naarmate de dosis toeneemt, kan worden verwacht dat de ernst van ARS toeneemt. Echter, andere aspecten van stralingsblootstelling, zoals dosistempo of stralingskwaliteit, evenals verschillen in interindividuele stralingsgevoeligheid, dragen ook significant bij aan celdood en dus aan de ernst van ARS. Dit maakt het schatten van de ernst van ARS op basis van alleen de dosis problematisch en moeilijk te interpreteren voor de clinicus. In deze situatie moet een interface worden gecreëerd tussen radiobiologische levensbedreigende veranderingen en de kliniek. Triage vereist geen exacte dosisraming, maar eerder een voorspelling van de ernst van ARS. Het is ook voldoende om te differentiëren tussen drie klinisch relevante groepen mensen zoals hierboven vermeld. Via dit projectvoorstel willen we nagaan of gevestigde cytogenetische biodosimetrische methoden kunnen gebruikt worden om klinisch relevante groepen mensen te triëren.