Dit project, op het knooppunt tussen ecokritiek, cognitieve literatuurwetenschappen, en de studie van kinderliteratuur, onderzoekt het potentieel van kinderliteratuur om te antwoorden op de uitdagingen die het Anthropoceen, het tijdperk dat gekenmerkt wordt door de impact van menselijke activiteit op de geologische structuur van de aarde, biedt aan de menselijke verbeelding. Gebaseerd op de hypothese dat verandering enkel kan plaatsvinden als kinderen worden gestimuleerd om buiten de huidige machtsstructuren te denken, onderzoekt dit project het ecokritische potentieel van verhaalstructuren en literaire stijl in een corpus hedendaagse kinderliteratuur. Verhaalstructuren kunnen de verbeelding uitdagen om verschillende tijdsbelevingen te incorporeren, andere zintuiglijke werkelijkheden te ervaren en verschillende schaalperspectieven te omarmen, gaande van de individuele, lokale schaal over nationale identiteit tot zelfs planetaire fenomenen. Op het stilistische niveau lijkt metaforisch taalgebruik de aangewezen stijlfiguur te zijn om nieuwe verbeeldingsvormen in het leven te roepen. Metafoor heeft immers het vermogen om complexe abstracte fenomenen terug te brengen tot het menselijke, belichaamde niveau. Door die inzichten toe te passen op een corpus hedendaagse kinderliteratuur brengt dit project kennis over leven in het Anthropoceen en biedt het een nieuw methodologisch kader om ander onderzoek naar literatuur die de grenzen van de verbeelding uitdaagt aan te moedigen.