Ijzer is een belangrijk micronutrient voor een goede gezondheid. Veel mensen lijden aan ijzertekorten, in het bijzonder die personen die voornamelijk een plant(graan)-gebaseerd dieet consumeren. In het verleden zijn reeds verschillende strategiënen toegepast om het ijzergehalte in voeding te verhogen, maar desondanks blijft de efficiëntie van ijzerabsortie (bepaald aan de hand van biotoegankelijkheid) heel beperkt. Dit is zeker zo voor plantgebaseerde levensmiddelen, en granen, aangezien zij ook een aantal inhibitoren bevatten, welke de ijzertoegankelijkheid beperken. Echter, gedurende het oogsten en het verder verwerken van de granen, kunnen de granen gecontamineerd worden met ijzer afkomstig van verschillende externe bronnen zoals aarde, drinkwater, of van maal- en verwerkingsinstallaties. Dit projectvoorstel wil in het bijzonder het belang van het contaminerend ijzer bekijken en hoeveel het bijdraagt tot de totale ijzeropname in graangebaseerde levensmidden. In dit onderzoek zal ook nagegaan worden of de biotoegankelijkheid van contaminerend ijzer hoger is dan het endogeen ijzer, in het graan van nature aanwezig. De ganse procesketen (van riek tot bord) zal bekeken worden met name tef en tarwe gegroeid op verschillende bodems, geoogst op verschillende manieren, en verwerkt tot verschillende levensmiddelen. Op deze manier kan het effect van contaminerend ijzer en zijn biotoegankelijkheid onderzocht worden.