In recent onderzoek ben ik tot de vastelling gekomen dat de EU niet zozeer een nieuwe koers van 'open strategische auonomie' vaart, zoals publiekelijk aangekondigd, maar eerder verzeild is geraakt in wat ik heb genoemd de 'open strategische autonomie paradox'  indien men het incrementeel gebruik van sancties vooral ook tegen Rusland) vanuit een EU constitutioneel rechtelijk perspectief beschouwdt.  Het EU hoofdobjectief om vrede, stabiliteit en veiligheid te garanderen door middel van een aanpak gestoeld op de waarden (Artikel 3(5) VEU)  wordt mogelijks ondermijnd door het feit dat het uitoefenen van de EU's 'soft power' aanpak hierdoor wordt  aangetast.    

De open strategische autonomie aanpak wordt alsmaar meer beschouwd als een 'repli sur soi' gecombineerd met een focus op 'like minded' landed. Wat zjin de implicaties hiervan voor voor de EU als globale actor die zijn waarden wenst te exporteren ? En hoe verhoudt de EU zich dan in de toekomst tot andere juridicsche ordes zoals de UN en het EVRM ? 

In het licht van deze bevindingen zal worden onderzocht of en in welke mate de EU constitutionele orde 'fit" is voor de geopolitieke uitdagingen waarmee de EU thans te maken krijgt, vooral in het licht van de Russische inval in Oekraine en de onzekerheden over de blijvende US ondersteuning binnen NAVO,  dan wel vice versa. Een belangrijke onderzoeksvraag is of de open strategische autonomie niet zou moeten worden bijgesteld naar meer strategische interdependenties in een vernieuwde globale aanpak, inclusief vernieuwde aandacht voor interacties met andere juridische ordes zoal de WTO, VN en EVRM, in het licht van de huidige EU Verdragsdoelstelingen.