Deze onderzoekssamenwerking spitst zich toe op onderzoek naar manieren om herstel en desistance te bevorderen bij jongeren en volwassenen met verslavingsproblemen of die strafbare feiten plegen. Herstel en desistance zijn relatief nieuwe, sterktegerichte benaderingen op het raakvlak tussen orthopedagogiek, psychologie en criminologie, waarbij wordt toegewerkt naar een kwaliteitsvol leven en inclusief burgerschap (‘persoonlijk herstel’, ‘Good Lives Model’). Herstelkapitaal, kwaliteit van leven, maatschappelijke participatie, ervaringsdeskundigheid en continuïteit van zorg zijn centrale concepten in het onderzoek naar herstel van verslaving en het stoppen met criminaliteit (desistance). De subjectieve ervaringen en beleving (‘lived experiences’) van alle betrokkenen krijgen hierbij bijzondere aandacht. We doen onder meer onderzoek naar: - hersteltrajecten en factoren die bijdragen tot herstel/desistance en kwaliteit van leven van personen met verslavingsproblemen; - de samenhang tussen persoonlijk, sociaal en maatschappelijk herstelkapitaal bij herstel en desistance; - herstelgericht werken binnen de strafrechtsketen (bv. detentie, reclassering) - de unieke verhalen van personen in herstel/desistance en maatschappelijke uitsluiting en stigma We maken voor ons onderzoek zowel gebruik van kwantitatieve als kwalitatieve onderzoeksmethoden. Zo worden onder meer arts-based en co-creatieve methoden gehanteerd om de stem te laten horen van mensen die anders vaak niet gehoord worden en om aldus maatschappelijke verandering te stimuleren. Ervaringskennis wordt als volwaardige kennisbron binnengebracht, naast professionele en wetenschappelijke kennis.