Sinds het einde van de jaren 1980 is het 'lichaam' een centraal object van onderzoek in culturele studies. In het departement Talen en Culturen houden verschillende onderzoekers zich bezig met vragen over "performing bodies". Het concept van uitvoerende lichamen naast 'figuraties' richt zich op historische en culturele "bewegingen van lichamen" evenals "bewogen lichamen" en de sociale, politieke en mediagerelateerde technische beperkingen. De voorgestelde onderzoeksgroep zal onderzoekers uit verschillende vakgebieden samenbrengen en zich richten op lichamelijke praktijken en de relatie tussen lichaam en performance - met inachtneming van de complexe en steeds veranderende geschiedenis van deze termen. Sleutelaspecten van culturele studies zoals individuele, collectieve en culturele identiteiten, perceptie en interpretatie, zelfbevestiging, gendertaken, cultuur van herdenken en gedenken, worden benaderd voorbij statische beschrijvingen van symbolische systemen in overweging van relativiteit en effectiviteit die de beperkingen van afzonderlijke disciplines opheffen. Bepaalde concepten worden als cruciaal beschouwd in de benadering van de onderzoeksgroep: 1. 1. Lichamelijke praktijken en semantiek van lichamen die zich concentreren op praktijken die collectieve waardesystemen creëren, behouden, reproduceren en veranderen; 2. Het lichaam gezien als een procesmatige, historische en veranderbare/wijzigbare entiteit terwijl ze tegelijkertijd de functionaliteiten en fixaties van het lichaam realiseren (Foucault, Butler et al.), die niet werken door middel van bewustzijn of zintuiglijke waarneming of die niet uitsluitend plaatsvinden tussen mensen (bijvoorbeeld Animal Studies in termen van de mens als dier onder andere); 3. Het lichaam als medium van communicatie zoals 3. Het lichaam als communicatiemedium zoals culturele technieken, of op het lichaam als geagiteerde en gedestabiliseerde plaatsen, die permanent de grenzen verleggen, maar ook lichamen als object van orde en productie van kennis (genderstudies, dramaturgie, etc.); 4. Het lichaam als "eerste en meest levende wezen van de mens", zoals de mens. 4. Het lichaam als het "eerste en meest natuurlijke instrument van de mensheid" (Mauss) dat in staat is specifieke lichamelijke technieken te cultiveren en te professionaliseren, zowel in de "Zweiheit" ("dualiteit" volgens Gugutzer) van het tastbare lichaam en het ontastbare lichaam als de plaats van zintuiglijke waarneming en subjectconstructie, en vragen aan de orde te stellen over de relatie van het ene lichaam tot het andere, de verbinding van lichaam en technologie, lichaam en media, enz.