In veel West-Europese landen staan de ooit almachtige mainstream partijen na jarenlange achteruitgang op een absoluut electoraal dieptepunt. Dit roept vragen op omtrent regeringsvorming, bestuurbaarheid en zelfs de stabiliteit van het politiek systeem. Ondanks deze algemene neerwaartse trend, zit er heel wat variatie tussen de partijen, landen en verkiezingen inzake electorale scores. Ik wil onderzoeken hoe deze historische mainstream partijen de dalende trend kunnen keren. Meer in het bijzonder achterhaal ik door middel van welke (combinatie van) strategieën sommige historische mainstream partijen erin slagen om electorale winst te boeken. Dit onderzoek is innovatief in de zin dat het focust op combinaties van strategieën. Dit is gebaseerd op het argument dat effecten van één strategie afhangen van de context en van de andere strategieën die gevolgd worden. Bovendien hanteert het een mixed-method design waarin zowel QCA en regressie analyse als experimenteel onderzoek de thematiek benadert. Meer specifiek bestudeer ik vier categorieën van strategieën: organisatorische-, programmatorische- en personele verandering en verandering van coalitiepartner. De electorale gevolgen van deze 16 mogelijke combinaties van strategieën worden onderzocht in 36 historische mainstream partijen in 12 West-Europese landen tussen 1990-2019.